Δεν βλέπουμε την ελπίδα.

Ο κόσμος προχωράει , προχωράει μπροστά

Και πάντα κοιτάει μπροστά αλλά όχι πάνω.

Αν όμως κοιτούσε και πάνω θα έβλεπε και τα αστέρια

και τα αστέρια φέρνουν πάντα μαζί τους την ελπίδα.

Και η ελπίδα φέρνει την προοπτική,

η προοπτική την δημιουργία

και η δημιουργία μας κάνει να προχωράμε πάντα μπροστά.

Για αυτό θα ήταν καλητερα να κοιτάμε πάνω και μπροστά για 

Η οδύσσεια ενός στρατιώτη

Τον δρόμο μας κατεβαίνει ένας στρατιώτης. Φαίνεται κουρασμένος. Φοράει μια βρώμικη και σχισμένη στολή σε χακί χρώμα , τρύπιες αρβύλες και σπασμένο κράνος.. Είναι αναμαλλιασμένος με λαδωμένα καφέ μαλλιά. Γεμάτος ψείρες , στα ποδιά τους χιλιάδες κάλοι. Στο πρόσωπο του φαίνονται τα βάσανα που έχει περάσει πάω κοντά του και συστήνομαι. Συστήνεται και εκείνος το όνομά του είναι Δημήτρης Σταυρόπουλος. Αρχίζω μαζί του μια μακροσκελή συζήτηση με παρά πολλές απορίες. Εκείνος μου ζητάει να κάτσουμε στο διπλανό παγκάκι για να μου διηγηθεί την ιστορία του. Η ιστορία αυτή αρχίζει στις 28 Οκτώβριου του 1940 τότε που ξύπνησε στο πατρικό του στην Αθηνά  από τις σειρήνες του πολέμου. Την επόμενη όλες οι εφημερίδες έγραφαν για το ΌΧΙ του Μεταξά. Εκείνος νέος και παθιασμένος δήλωσε εθελοντική συμμετοχή. Είχε πολεμήσει στα σύνορα της Αλβανίας φωνάζοντας ΑΈΡΑ με αλλά αξία παλικαριά. Είχε αντιμετωπίσει το κρύο και την πείνα. Τις ελπιδοφόρες νίκες και καταστροφικές ήττες του στρατού. Πήρε μέρος στην τελεικη μάχη και είχε δει πολλούς από τους συντρόφους του να εκτελούνται. Εκείνος είχε καταφέρει να ξεφύγει και τώρα μετά από τόσο ποδαρόδρομο είχε σχεδόν φτάσει στο πατρικό του.Με χαιρέτησε και έφυγε. Έτσι όπως τον έβλεπα να απομακρύνεται ενιωσα μεγάλη περηφάνια γιατί αυτός ήταν ένας ήρωας που είχε πολεμήσει και είχε γυρίσει νικημένος αλλά περήφανος για αυτά που είχε περάσει. Ήταν ένας σύγχρονος Οδυσσέας που είχε φτάσει στην Ιθάκη του.

H od